Artist Statement

Görüntüler fotoğrafçı için biraz kırılgan, biraz iğreti ya da ilk defa çok cesaretli bir iç(e) bakışın işaretleri de olabilir,

hep beklediği yeni bir ses ya da itiraz, bir ihlal ya da kavuşma... 

Unutulmuş bir ses, hiç görmediği bir yüz ya da beklenmedik bir karşılaşma.

İlk defa yürüdüğü bir sokakta karşısına çıkan bir görüntüdeki ufacık bir ayrıntıdan göz ardı edilmiş, yok sayılmış ve belki yıllardır da yüzleşil-e-memiş bir duygu...

Fotoğraf, Hofmannsthal’in söylediği gibi; “Hiç yazılmamış olanı okumak” çabası da olabilir. Fotoğrafçı kendine ait bir görme hali oluşturmak üzere, kıyıda köşede ya da herşeyin tam ortasında okumasını bölecek bir ayrıntının peşindedir; rahatsız eden, tuhaf gelen, delip geçen (punctum?), aşık eden, yaralayan...

Fotoğraf bir iç(e) yolculuktur, içimde yolculuktur benim için;

kimi beceremediğim, kimi inanılmaz heyecanlandıran, kimi de çok sessizleştiren ama hep bir ayna olan...

Benjamin’in kutsal aurasının peşinden, görünmeyen şeylerin, bakılmamış, dokunulmamış zamanların katmanlarına, kendi zamanlarından yalıtılmış görüntülere inmeye, ulaşmaya göz atmaya dairdir. Görüntünün anlıkmış gibi duran aurası belki de böylesi sayıklamalardan nefes almaya, hayata tutunmaya başlar, kimbilir?

Bir bütüne gönderme yapmadan, parçalar üzerinden ruhuna dokunmaya çalıştığım insanların, mekanların ve hallerin birbiriyle ilişkisiz ayrıntıları/anları...Kimi sakin, kimi öfkeli, kimi renkli, kimi çaresiz, karanlık ya da uzak ve çoğu saklı...

 

For a photographer, images can be the traces of an introspection that is slightly vulnerable, a bit awkward or for the first time very courageous. A voice that has been longed for forever or a contestation, a transgression or a union…

A forgotten voice, a new face that has been seen before or an unexpected encounter.

A feeling that has been dismissed, neglected and perhaps, for years, could not be confronted with, that was carried in a small detail of the sight s/he caught while walking in that street for the first time…

Photography, as Hofmannsthal says, could be the effort ‘to read what has never been written.’ In order to form his own way of seeing, the photographer searches for a detail, which is either in a secluded corner or right there in the open, that cuts through his reading; a detail that disturbs, baffles, punctures, makes us fall in love and wounds us…

For me photography is an inner journey; in some of them I fail, for some of them I get incredibly enthusiastic and some of them make me so quiet… but all of them always hold up a mirror for me to see myself.

And it is about following Benjamin’s sacred aura, it is about searching for, reaching and gazing at the things that are not seen, the layers of time that are not looked at or touched upon and the images that are isolated from their time. And maybe the seemingly instantaneous aura of the image can start breathing and holding onto life through these wanderings, who knows?

My photographs are an attempt to trace the multipartite and multi-layered life of the details/instants, unrelated to each other, of a city whose soul I try to touch through these fragments, without making a reference to a particular whole… some of them are calm, some angry, some so colorful, some desperate, dark or distant, and some hidden…